සංගීතයටත් හෘදය සාක්‍ෂියටත් අවංක වූ විප්ලවවාදී කලාකරුවා ඔහු ය. කඳු මුදුන්වල සේම නිම්න භූමිවල පවා ඔහුගේ සංගීතය නින්නාද දුන්නේ එබැවිනි.
මානව සංහතියේ උත්තරීතරම භාවමය ප‍්‍රකාශනය සංගීතය ම බව හේ තරයේ විශ්වාස කළේ ය. ඒ නාදේශ්වරයාණෝ පේර්මසිරි කේමදාසයෝ වෙත්.
මනුෂ්‍යත්වයේ ගැඹුර සමීප කොට දක්වන දුරේක්ෂයක් බඳු ඔහුගේ සංගීතාත්මය සදාකාලිකව අප අතර සැරිසරනු ඇත.
ඒත් ඔහු අද නිහඬ ය. ස්වර අතර සක්මන් කළ දසැඟිලි පොකුර එකට බැඳී ඇත. සියලු මෙහෙවර අවසන් කළා යැයි පවසනු වැන්න.
“මම කියන්නෙ නෑ හැම ප‍්‍රශ්නයක් ම මේ සංගීතයෙන් ම විසඳන්න පුළුවන් කියලා. ඒත් මතක තියා ගන්න, සංගීතය රස විඳින්න පුළුවන් වෙන තැනට මනස සකස් කරන්න හැකි වුණු දාට ජනතාවගේ ආධ්‍යාත්මික විනය නිවැරදිව ගොඩ නැගෙනවා...”
මානව සංහතියේ ආධ්‍යාත්මිත සාධනීය සංස්කරණයක් උදෙසා ඇප කැප වූ පේර්මසිරි කේමදාසයන් ගේ යථොක්ත ප‍්‍රකාශනය මුළු මහත් විශ්වයේ ම සංගීතය වෙනුවෙන් පරමාදර්ශී ප‍්‍රකාශයක් වන්නේ, ඔහුගේ සංගීතමය භාවිතය මේ වනවිටත් ජාතික තලය අතික‍්‍රමණය කරමින් විශ්වය ම සිසාරා පැතිර ගොස් ඇති බැවිනි.
වචනයෙන් තොර, භාවිත භාෂාවක් වූ සංගීතයෙහි සංතුෂ්ටිකර ආනන්දය, ගීතයකට තනුවක් නිමවා පමණක් ප‍්‍රකාශනය කළ නොහැකි බවත්, විශ්වයේ සියලු තැන් හී විවිධ ස්වරූපයෙන් එය ප‍්‍රකාශමාන වන බවත් ඔහු විශ්වාස කරයි.
සංධ්වනි, ඔපෙරා, කැන්ටාටා හා සොනාටා වැනි මහා සාම්ප‍්‍රදායේ සංගීත රචනාවන් ශී‍්‍ර ලංකාවට හඳුන්වා දුන් පුරෝගාමියා ඔහු ය. සිය සහෘද මතකය ආවර්ජනය කළ ලූෂන් බුලත්සිංහල කලාකරුවා වරෙක ඔහු ගැන මෙසේ කීය.
“ඔහුට හිතෙන්නේ මේ කොදව්ව හුදු පාරිභෝජන සමාජයකට කොටු වී, කමින් බොමින් තෙල කෙළිමින් කාලය ගත කරන ක¼ඳ බඩ මහත් වී මෝරා ගියත් නොමේරූ මනසින් කේඩෑරි වූ මිනිසුන්ගෙන් පිරුණු භූමියක් වේය කියා යි.
එහි පෙර නිමිති ඔහුට පෙනේ. වර්ග වාදී යුද්ධයේ අවසානයක් නොපෙනේ. මිනිස් සිරිරු බෝම්බයක් බවට පරිවර්ථනය කර ගැනීමට තරම් සාහසික වූ අධ්‍යාත්මයන් ඇති මිනිස් ප‍්‍රාණ මළමිණී සේ නුවරින් නුවර හොල්මන් කරයි.
කේමදාස ඔහුගේ යථාර්ථවාදී මතවාදය නම් නැව ගෙන එන්නේ ජාතික සංගීතය අධ්‍යාපනය හා ජනමාධ්‍ය එල්ල කරගෙන ය.”
ලූෂන් බුලත්සිංහල පවසන පරිදිම මෙවන් පරිභෝජනවාදී සමාජයක උඩුගම් බලා පිහිනා යෑමට හැකි වන්නේ, නොසැලෙන ආත්ම විශ්වාසයක් ඇත්තෙකුට පමණ ය.
කේමදාසයන්ගේ ආත්ම විශ්වාසය ගැන සහ ඔහුගේ මානව ගුණාංග පිළිබඳ තිස්ස අබේසේකරයන් දැක් වූ අදහස් මෙ බඳුය.
ඔහුට දැඩි ආත්ම ශක්තියක් තිබුණා. ඒක තමයි ඔහුගේ ලොකුම පෞරුෂය.
ඔහු තමන් යායුතු මග දැන සිටියා. ඔහුට පැහැදිලි දැක්මක් තිබුණා. ඔහු ඒ මාර්ගය කඩාගෙන ගියා.
මේ ආත්ම විශ්වාස ලේසියෙන් කෙනෙකුට පිහිටන්නේ නෑ. තමන්ගේ නිවැරැදි බව පිළිබඳ පුදුම විශ්වාසයකුත් ඔහුට තිබුණා.
තමන් වරදක් කළත්, ඒකත් නිවැරැදියි කියන්න තරම් ශක්තියක් ඔහුට තිබුණා.
මේ විප්ලවවාදී සංගීතඥයා විවිධ කලාංග හරහා පෑ ප‍්‍රාතිහාර්යයෙන් අංශුවක්වත් මෙම ලියමනෙහි සනිටුහන් කිරීමට මට නොහැකිය. එවන් වූ යුග මෙහෙවරක් පත් ඉරුවකට හකුලුවා හොවා දැක්වීම මහා සමුද්‍රයක් දෝතින් ගැනීමට වෑයම් කරනවා වැනි නිෂ්පල කි‍්‍රයාවක් වනු ඇත.
කේමදාසයෝ කිසිවකුගේ අනුප‍්‍රාප්තියකු නොවූහ. කිසිදු ගුරුකුලයක් ඔහුට නැත. ඔහුගේ එකම ගුරුකුලය වූයේ සංගීතය සහ හෘදය සාක්‍ෂිය පමණක්ම ය.
ගීතය නම් සරල සිල්ලර කලා මාධ්‍යයකින් පවා ඔහු උත්සහ කළේ මනුෂ්‍යසත්වය ගැඹුර අවදි කිරීමට ය. ගීත රචකයාගේ ආකෘතික බන්ධනාගර සිඳබිඳ දමන ඔහු, ස්වර රචනාව සිය ස්වාධීනත්වයේ කෙළිබිම බවට පත්කර ගනී.
සඳ හොරෙන් බලා වලාකුළක සැඟවිලා අපේ මියුරු පෙම් කතා අසා සිටිනවා කුලරත්න ආරියවංශ ලියූ එකී ගීතය ආකෘතික පාර්ශ්වය ඔහු බිඳ දමන්නේ මෙලෙසිනි
සඳ හොරෙන්, හොරෙන්, හොරෙන් බලා.. සැබවින්ම එසඳ බැල්මෙන් සංභෝ ශෘංගාරය තිව‍්‍ර නොවන්නෙහිද? මේ සඳහා උදාහරණ කිහිපයක් ම ගෙනහැර දැක්වීම වටී.
ළදුනේ, කන්‍යාවී, උදුම්බරා හිනැහෙවා, හෙමින් සැරේ පියා සලා ඒ රන් කඳ පෙම් රැව් දිදී හඳුනා ගත්තොත් ඔබ මා. ආදී සියලු ගීතය තුළ ස්පර්ශ කළ හැකි සංගීතයේ ගැඹුරු තැන් ඔහු අපට පෙන්වා දෙයි.
කේමදාසයන්ගේ ‘මගේ කාලයේ මවුනි’ සිංහල අවුරුදු, නියඟය, වැනි සංගීත නිර්මාණ මෙන්ම මානස විල, දොරමඬලාව, පිරිනිවන් මංගල්ලය, වැනි සංගීත නිර්මාණද ඔහු ප‍්‍රකාශනය කරන්නේ ද මානවයාගේම ආනන්දනීය විශ‍්‍රාන්තිය පිණිසමය.
සිනමාව සහ ටෙලි නාට්‍ය කලාව තුළ කේමදාසයන්ගේ සංගීත භාවිතය විග‍්‍රහ කිරීමේ දී අපට පෙනී යන්නේ ඔහුට සම කළ අයෙකු මේ කොදෙව්වේ නොමැති බවයි.
තිස්ස අබේසේකරයන් පවසන පරිදි ගොළු හදවත සහ නිධානය යන චිත‍්‍රපට යුගලෙහි සංගීතය ම පමණක් ඊට සෑහේ. නිධානයෙහි සංගීතය ලෝකයේ විශිෂ්ටතම චිත‍්‍රපට සංගීත රචනයක්සේ සංස්කරණය කර ඇත. ශී‍්‍ර ලංකේය සිංහල චිත‍්‍රපට 118 කට පමණ හේ සංගීතය මුසු කොට ඇත.
කඩුල්ල, ඇල්ල ළඟ වලව්ව, මායා, ගොළු හදවත, දඬුබස්නාමානය, වෙදහාමිනේ ඇතුළු ටෙලි නාට්‍ය 17 කට ඔහුගේ දායකත්වය ලබා දී ඇත.
දේශීය දෙමළ චිත‍්‍රපටයක් වූ ‘වසන්තත් නිල් ඔරු වානවිල්” චිත‍්‍රපටයට සංගීතය එක් කොට ද ඔහු අපට පෙන්වා දුන්නේ සංගීතයේ ඇති බහුමාණි ලක්ෂණයන්ය. ඔහු විසින් සංගීතය සැපයූ ජාත්‍යන්තර චිත‍්‍රපට දෙකක්ද මේ සඳහා නිදසුන් වශයෙන් දැක්විය හැකිය.
Thousand Flowers, MUSIC Garden (French) මෙම චිත‍්‍රපට දෙකෙන් අපට පෙනීයන්නේ ඔහුගේ ප‍්‍රතිභාව දිදුලන බහුරූපේක්ෂණයක් බව ය. මරාසාද්, මහාසාර, වැනිසියේ වෙළෙන්දා, චෙරිවත්ත ආදි වේදිකා නාට්‍ය 21 කටද වේදිකා සංගීත රංගන හේ ස්වකීය නිර්මාණ දායකත්වය ලබා දී ඇත.
කේමදාස නම් ගුරුවරයාගේ භූමිකාව පිළිබඳව මෙහි දී සිහිපත් කළ යුතුමය. ගුරු ගීතයේ කියවෙන ද්‍රයිෂෙන්ලා මෙවන් සමාජාර්ථික ක‍්‍රමයක් තුළ කළුනික වැනි වුවද කේමදාසයන් ද්‍රයිෂෙන් ලක්ෂණ වලින් ආඨ්‍ය ගුරුවරයෙක් සැබවින්ම ‘කේමදාස පදනම’ බිහිවන්නේ එහි ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙසයි.
තමන් ප‍්‍රගුණ කළාවු සංගීත ඥානය රටේ පොදු ජනතාවගේ දරුවන්ට බෙදා දීමේ අවංක අදිෂ්ඨානයක් ඔහු තුළ තිබුණේ එබැවින්ය. ඔහු වරෙක රජවරුන්ගේ සම්මාන ප‍්‍රතික්ෂේප කළා අපට මතකය.
සැබවින්ම රජවරුන් සේවය කරන්නේ මරණයටය. කලාකරුවා සේවය කරන්නේ ජීවිතය වෙනුවෙනි.
ස්වර අතර සැරි සැරූ ඔහුගේ දසඟැලි, සියලු මෙහෙවර නිමා කොට එකම පොකුරට පටලවාගෙන ඔහු අද නින්දට වැටී ඇත. ඒත් ඔහුගේ සංගීතාත්මය අප අතර සදාකාලකවම අවදියෙන් සිටිනු ඇත.
අමිල තේනුවර
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment